mânâsızlaşma

En çok istediği şeye baktı ve onun artık istediği değil sahip olduğu şey olduğunu fark etti. Tüm arzusu, işte o zaman, verdiği nefesle beraber ruhunu terk ediverdi.

Sonra da gözleri, bir başka şeyi aramaya koyuldu...

defnediliş

durmaksızın akan gözyaşları arasında birden her şey aydınlandı sanki... ne çok benziyordu, oğlunu toprağa verişi, tanrı'nın insanı dünyaya terk edişine...

tanrı, insanı yeryüzüne terk etti. o günden beri her insan, kendince yöntemlerle ona ulaşmak için bocaladı durdu.

o, oğlunu toprağa verdi ve şimdi kendince yöntemlerle ona ulaşmak için çabalayacaktı...

hatır

dipsiz bir kuyuya düşer gibi oluyorum bazen
ve
sevdiğim kadınlar geliyor hatrıma,
hiç yokken...

gülüşleri düş,
öpüşleri hayat öpücüğüm olan...

sonra nedendir,
bir türlü gelmiyor hatrıma
kendimi kaybettiğim,
o zorlu vedalar...

son sefer

"Bir dahaki seferim, son seferim olacak." dedi adam. "Bir dahaki seferin, son seferin olsun." dedi kadın.

Ve son sefer olacağını bile bile bir daha seviştiler...

temet nosce*

bana deli diyen dilber,
kendini normal mi sanır?
bırakıp bunu baksa bana
azıcık kendini tanır.

*temet nosce: latince, kendini tanı.

pourquoi?

C'est une question que je ne poserai plus... J'ai posé pour plusieurs temps, c'est pourquoi je suis fatigué.

Il est difficile d'oublier, mais j'ai compris...

Il n'y a pas une réponse.

öfke

öylesine bir alev sarmıştı ki bedenimi, her daim soğuk ellerimle tenime dokunamıyordum. kendimi dizginlemek için, bir şeyler karalamaya başladım. kelimeler yazıyordum fakat bunlar cümleler oluşturmuyorlardı. sonra, "bunlar olsa olsa bilinç altımın dışavurumudurlar." diye düşündüm.

yazdıklarımı okuduğumda, tamamen haklı olduğumu gördüm...