adsız -13-

nefesleri birbirine karıştıkça bedenlerinin ısısı artıyordu. birbirlerine dokunamaz olduklarında durdular. şimdi yalnızca soluk alışverişlerinin sesi vardı odada.

bir, iki; bir, iki; bir, iki...

adsız -12-

"zaman," dedi, "etrafımdan dolanıp akıyordu. bense tam burada, zamanın dışında, hayatıma girmiş ve çıkmış her insanın izlerine bakıyordum.".

bakıyordu, fakat görüyor muydu bilmiyorum:

"hiç yaşamasaydım ne olurdu?"

adsız -11-

sendelediğini gördüm ve koluna girdim. ancak ne ben, ne de gururu onu geçmiş görkemli günlerinin ağırlığı altında ezilmekten kurtaramadı.

bana bakıp gülümsedi, fakat gördüğü ben değildim.

kara mizah

bütün salon kahkahalarla gülüyordu. tabi o da...

birkaç saniye gecikmeyle de olsa ben de gülmeye başladım. gözlerimin yaşardığını gördü. gülmekten ağladığımı sandı. oysaki alenen ağlıyordum.

bamya

telaşlıydı. sinirliydi. "bamya sever misin?" diye sordu, üçüncü kepçeyi tabağıma boca ederken. "severim." dedim.

o günden beri, sanki "seni sevmiyorum" der gibi olmasından korktuğum için söyleyemiyorum bamyayı sevmediğimi.

adsız -10-

yıllar sonra evime döndüğümde, zamanlamamın harika olduğunu fark ettim.

ayrılmama sebep olan herkes ölmüş, her şey de kül olmuştu.