adsız -3-

"yürümeye başladığından beri düzgün yürüyebil diye aldığın zerafet dersleri, söyleyemediğin r'leri düzeltmek için 12 yaşından beri diksiyon dersleri, her hareketin ahenkli olsun diye aldığın dans dersleri...

ve bunca şeyden sonra mutlusun, çünkü göğüslerin doğal."

adsız -2-

bir sonraki günü göremeyebilecek kadar hastaydı ve ben ziyaretine gittiğimde ona kitap okuyordum. ne okuyacağımı sordum, dokuzuncu hariciye koğuşu'nu uzatıverdi. kaldığı sayfayı bir zarfla ayırmış, okuduğu son cümleyi ise kurşun kalemiyle işaretlemiş. devam ettim:

"görülecek, işitilecek, tadılacak, okunacak, yazılacak, yapılacak o kadar çok şey birikiyor ki; bundan sonra hayatımın bütün bunlara yetişmeyeceğinden korkuyorum."

boğazımda bir şeyler düğümlendi, sustum.

adsız -1-

etrafımda koşuşturan insanlara baktım. bağrıyorlardı, telaşlıydılar. sayıları artıp duruyordu. aralarından iki tanesi yatağıma kadar gelip yüzüme baktı ve diğerlerine dönüp bir şeyler söyledi. telaşlıydılar.

ben, onca telaşlı insanın arasında, huzurla ölüyordum.