zil çaldığında ikimiz de sınıflarımızın kapısında dikilir, gelene geçene kapıyı açmayı kendimize görev bilirdik. kısa kısa da olsa, ona bakabildiğim anları kaçırmak istemezdim. küçüktük, ne diyebileceğimi bir türlü bilemezdim. öylece bir şeyler olsun diye beklerdim.
güzel şeyler, onları bekleyen insanların başına gelmezmiş. sonraları öğrendim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder