Bir şey bırakmıyor olduğunu gördü, terk eylediği vakit bu hayatı... Unutulmak korkusuyla bir şeyler yazmayı istedi. Bir tomar kağıdı çıkarıp önüne koydu. En üstteki kağıda bir şeyler karalamaya başladı. Beğenmedi buruşturdu attı. Sonra bir daha, sonra bir daha...
Tam bir kere daha başlayacaktı ki yazmaya, bir önceki yazdıklarının izleri düşmüştü bu kağıdın göğsüne. Bunun üzerine, yazmayı bıraktı...
İşte bu izler kalacaktı göç ettiğinde, kendinden geriye...
ne kadar da sen olmuş...
YanıtlaSilbaşımız benzemiyor,, fakat sonumuz aynı olacak bu gidişle...
YanıtlaSilböyle düşünmen ne acı... ve fakat benim de böyle düşünmem ne acı...